Panie Dulskie

Skąpstwo polskich mieszczek reprezentuje pani Aniela Dulska – tytułowa bohaterka sztuki Gabrieli Zapolskiej. Bogata właścicielka kamienicy oszczędza nawet na tak drobnych wydatkach, jak kupno gazety (można przecież pożyczyć od innych) czy bilet tramwajowy dla córki (można przecież oszukać konduktora, że to małe dziecko, które nie musi płacić). Nie wydaje też na nowe stroje, z oszczędności i niedbalstwa chodzi po domu zaniedbana, w brudnym szlafroku. Krewnej Juliasiewiczowej zarzuca, że żyje ponad stan. Nie chce pożyczać nikomu pieniędzy ani wynajmować mieszkania krewnym. Mężowi wydziela kieszonkowe i cygara.
Podobny charakter ma baronowa co prawda, ale podobnego jak Dulska pokroju, Krzeszowska. Kobieta ta, chorobliwie skąpa, na swoje nieszczęście żona utracjusza, śledzi aż do przesady wydatki męża (np. sprawdza u właściciela, co kupił w sklepie), narzeka na wysokie czynsze i wszystkich podejrzewa o kradzież(podaje nawet do sądu panią Stawską, którą posądza o zabranie lalki). Sprzęty w jej domu są poprzykrywane pokrowcami, by się nie niszczyły. Być może do tych dziwactw doprowadził ją hulaszczy tryb życia męża i nieszczęście, jakie ją spotkało – śmierć córeczki.