Rewolucja pożerająca własne dzieci

O okrucieństwie rewolucji, która pożera własne dzieci, będą mieli okazję przekonać się także uczestnicy rewolucji francuskiej, po pewnym czasie odsunięci od rządów i niejednokrotnie skazywani na śmierć. Takie losy czekają m.in. Dantona (Sprawa Dantona Stanisławy Przybyszewskiej, film Danton Andrzeja Wajdy). Metaforycznie o tym niechlubnym mechanizmie rewolucji, prowadzącym do dyktatury i represji oraz mordowania przeciwników politycznych, opowie rozrachunkowy film Tengiza Abuładze Pokuta (rozrachunek ze stalinizmem).
Znacznie wcześniej te mechanizmy pokaże w swej powieści Folwark zwierzęcy (według niektórych jest to opowiadanie) George Orwell. Utwór ten to parabola, opisująca mechanizmy rządzące każdym społeczeństwem w dobie i po rewolucji. Zdaniem niektórych jest to alegoria tego, co działo się w ZSRR: każdej postaci zwierzęcej można przyporządkować nazwisko konkretnego przywódcy. Zwierzęta urządzają przewrót w folwarku pana Jonesa, inicjatorami i przywódcami buntu są świnie, ale bardzo angażują się też inne zwierzęta. Ich celem jest przeciwstawienie się prawom ludzi, którzy dyktują swe warunki zwierzętom, znęcając się nad nimi. W finale powieści okaże się, że przywódcy rewolucji upodobnili się do dawnych ciemiężycieli, czego symbolem jest chodzenie na dwu nogach i spotkania z innymi właścicielami folwarków – ludźmi. Okaże się ponadto, że owe zwierzęta-przywódcy bardziej od swych poprzedników gnębią zwierzęcą brać, wyznaczając małe porcje żywności i zmuszając zwierzęta do tak koszmarnej pracy, do jakiej nigdy nie zmuszali ich ludzie w czasach pana Jonesa. W dodatku bezwzględnie zabijani są przeciwnicy polityczni, nie szanuje się zwierzęcego życia, np. stary koń, który wszystkie siły i zdrowie oddał dla rewolucji, zostaje oddany do rzeźni... Gorzkie to i znaczące.