Rewolucja jako dzieło bezbożne w Nie-Boskiej komedii

Rewolucja ukazana przez arystokratę Zygmunta Krasińskiego w Nie-Boskiej komedii przybiera kształt piekła na ziemi. Towarzyszą jej orgie, krew i bezbożność.Nie jest to żadna konkretna historyczna rewolucja, ale pisząc swoje dzieło czerpał autor z przekazów o rewolucji francuskiej, nawiązują też do niej niektóre symbole w utworze, np. czapka frygijska. Pankracy – przywódca rewolucjonistów – nienawidzi religii i bezwzględnie skazuje na śmierć przedstawicieli starego porządku. Inny rewolucjonista, Leonard, uczestniczy w sabatach pełnych wyuzdania erotycznego. Obóz rewolucjonistów przedstawiony jest bez sympatii, budzi przerażenie. Przypomina piekło lub rzeźnię. Trudno nie dopatrzyć się w stosunku Krasińskiego do rewolucji irracjonalnego lęku arystokraty. Choć rewolucjoniści zwyciężają nad obozem arystokracji, i tak Pankracy ginie ukarany przez Boga, wykrzykując do ukazującego mu się Chrystusa: „Galilejczku, zwyciężyłeś”.