rzecz. m
- mieszkaniec jakiegoś kraju (także miasta lub regionu), posiadający w związku z tym szereg praw i obowiązków.
- oficjalny tytuł stosowany przez urzędy, zwracające się do kogoś pisemnie (skrót ob.); w PRL także w wypowiedziach urzędników, policjantów stosowany zamiast „pan”, „pani”.
(w zn. 1.) Polska ambasada podała informację o uprowadzeniu polskiego obywatela (D. lp, ident. w B. lp) w kraju ogarniętym wojną domową.Obywatele (M. lm) małego miasta zebrali się w miejscowym domu kultury, aby uczestniczyćw spotkaniu z władzami.(w zn. 2.) – Obywatelu (W. lp), czy to normalne, żeby obywatel (M. lp) o tej porzetak głośno słuchał muzyki i nie dawał spać sąsiadom?!
Pierwotna postać
Poniżej przykład żartu z języka urzędowego, jakim pisane są niektóre pisma i zawiadomienia. Zwróć uwagę na nieistniejące słowa – neologizmy: eposd meniętny, desomowanie, których autor używa dla stworzenia wrażenia języka „urzędowego”, zupełnie niezrozumiałego dla odbiorcy zawiadomienia. Trurl siada i dyktuje maszynistce: „W związku ze sprawą Obywatela, fascykuł Komisji WZRTSP 7 łamane przez 2, łamane przez KK, łamane przez 405, zawiadamia się, iż powstrzymanie się Obywatela, jako sprzeczne z paragrafem 199 ustawy z dnia 19XVII br., stanowiąc epsod meniętny, powoduje ustanie świadczeń oraz desomowanie, w myśl Rozporządzenia 67 DWKF, nr 1478 łamane przez 2. Od orzeczenia niniejszego przysługuje Obywatelowi odwołanie w trybie nadzwyczajnym do Przewodniczącego Komisji w ciągu dwudziestu czterech godzin”.
(Stanisław Lem, Wyprawa piąta A, czyli konsultacja Trurla, z t. Cyberiada)
