1. ‘zdolność słyszenia, zmysł słyszenia’; 2. ‘zdolność orientowania się w wysokości poszczególnych tonów melodii’; stpol.: 3. ‘słyszenie, posłyszenie’ oraz 4. ‘to, co się słyszy, głos, dźwięk’.
Pochodzenie:
Od XV w.; ogsłow. (np. czes. sluch ‘słuch; wysłuchanie, zrozumienie, posłuch’) < psłow. *sluchъ ‘słyszenie, zdolność słyszenia; to, co się słyszy; narząd słuchu, ucho’ pochodzącego od pie. *k’ leu-s- ‘słyszeć’.
Źródło
Rzysza anielska śpiewała, a Pana Boga chwaliła. Słuch ten pastyrze ucieszył.
Piesń o narodzeniu Pańskim, koniec XV w.
poleca
b/d
słuchać
1. ‘świadomie odbierać wrażenia dźwiękowe’; 2. ‘odbierać i rozumieć czyjąś wypowiedź’; 3. ‘być posłusznym komuś lub czemuś’; pochodzi od rzeczownika słuch
poleca
b/d
słyszeć
od XIV w.; ogsłow. < psłow. *slyšati ‘odbierać wrażenia słuchowe, nie być głuchym, dowiadywać się o czymś ze słyszenia’; pochodzi od pie. *k’ leu-s- ‘słyszeć’
Podobne teksty: